سئول در مقایسه با پیونگ یانگ چقدر بزرگ‌تر است؟ اندازه حقوق متوسط در این دو کشور چقدر است و چرا مردم کره شمالی نمی‌توانند ماشین بخرند؟

افرادی که فرهنگ کره‌ای‌ها را مطالعه کرده اند معتقدند که از بین این دو کشور صحبت کردن درباره کره شمالی آسانتر است، زیرا به خاطر فضای بسته این کشور، شما می‌توانید هر چیزی را درباره این کشور بیان کنید. با این حال شایعاتی مانند استفاده کیم جونگ اون از یک شعله‌افشان برای سوزاندن یکی از وزرای خود و یا اعلام اینکه این کشور توانسته است فضاپیمای خود را بر روی خورشید بنشاند، چندان جای بحث و اثبات ندارند! در این مطلب با برترین‌ها همراه باشید تا کمی با زندگی مردم عادی در این دو کشور آشنا شویم.

۱. پیونگ یانگ (کره شمالی) در مقابل سئول (کره جنوبی)

از میان ابرها، هر دو پایتخت این کشورها، از شهرهای بزرگ منطقه محسوب می‌شوند. ساختمان‌های مرتفع در پیونگ یانگ تقریباً مشابه بلوک‌های آپارتمانی در سئول یا بوسان هستند. مساحت پیونگ یانگ ۱۹۸۴ کیلومتر مربع و مساحت سئول ۳۷۵ کیلومتر مربع است. جمعیت پیونگ یانگ ۳.۲میلیون نفر و جمعیت سئول ۹.۸۶میلیون نفر است.

۲. چشم انداز رایج

هر دو شهر منظره زیبایی از رودخانه «هان» را نشان می‌دهند که چشم انداز تقریبا مشابهی دارند. نسبت خودکشی در کره جنوبی بسیار بالاست و مخصوصاً خودکشی با پرش از روی پل در این کشور رایج است. دلیل آن هم به این موضوع برمی‌گردد که بسیاری از افراد نمی‌توانند رقابت‌های موجود در کره جنوبی را تحمل کنند، زیرا هدف همه‌ی افراد در این کشور موفقیت است و برای رسیدن به آن بسیار تلاش می‌کنند.

۳. مرکز شهر

محله‌های تجاری هر دو پایتخت تقریبا مشابه هستند. همچنین بزرگترین استادیوم جهان در پیونگ یانگ کره شمالی ساخته شده است و ۱۵۰هزار صندلی دارد و برای انواع مختلفی از ورزش‌ها استفاده می‌شود.

۴. سکونت

جالب است بدانید که مردم کره شمالی برای داشتن خانه یا آب و برق هزینه‌ای را پرداخت نمی‌کنند. پس از ازدواج به همه زوج‌ها خانه رایگان داده می‌شود. از سوی دیگر، در کره جنوبی یک آپارتمان کوچک می‌تواند تا حدود ۱۸۰هزار دلار هزینه بردارد!

۵. مُد

باورهای اشتباه فراوانی درباره مد در کره شمالی وجود دارد: به عنوان مثال، زنان نمی‌توانند شلوار بپوشند و یا فقط می‌توانند معدود مدل موهای خاصی را داشته باشند. ولی در حقیقت مردم این کشور می‌توانند از فروشگاه‌های بین‌المللی یا چینی لباس‌های مد روز را خریداری کنند.

اگرچه نمی‌توان این کشور را با کره جنوبی که از کشورهای پرچم‌دار دنیا در زمینه مد است و در ۵۰ سال اخیر پیشرفت‌های چشمگیری را در این زمینه داشته است، مقایسه کرد. به هر حال، مردمان کره شمالی به طور میانگین ۵ سانتیمتر از همسایگان جنوبی خود کوتاه قدتر هستند.

۶. آموزش

آموزش در کره شمالی به یک سال مدرسه مقدماتی و ۱۰ سال تحصیلات اجباری برمی‌گردد. پس از آن، افراد نخبه و فرزندان ثروتمندان وارد دانشگاه می‌شوند و بقیه افراد به دنبال کار می‌گردند. ادبیات غرب و جغرافیا جزء برنامه‌های درسی آن‌ها محسوب می‌شود، اما برای نشان دادن زندگی غربی معلمان عمدتا از کشورهای آفریقایی استفاده می‌کنند. در کره جنوبی تحصیلات، ۱۲ سال به طول می‌انجامد و دانشگاه‌های بومی این کشور ازجمله معتبرترین دانشگاه‌های جهان هستند که بسیاری از دانشجویان کشورهای مختلف آرزوی تحصیل در این دانشگاه‌ها را دارند.

۷. استخدام

همان‌طور که می‌بینید ۷۰ سال فاصله نمی‌تواند عادت‌های قدیمی را از بین ببرد. در کره شمالی حقوق روزانه افراد ۳ دلار به همراه غذای رایگان است. متوسط حقوق در کره جنوبی حدود ۱۰۰۰ برابر بیشتر از کره شمالی است. علاوه بر این کسانی که در کره شمالی کار می‌کنند، معمولا هیچ استراحتی در طول هفته ندارند و ۷ روز هفته را مجبور هستند که کار کنند.

۸. فرهنگ

در طول تاریخ فقط دو نفر از کره جنوبی به کره شمالی مهاجرت کرده اند. در حالی که بیش از ۲۳هزار نفر از کره شمالی به کره جنوبی فرار کرده اند. در حقیقت بسیاری از افرادی که از کره شمالی فرار می‌کنند پس از گذشت حدود ۳ ماه به زندگی مدرن خو می‌گیرند. واقعیت جالب دیگر این است که کره شمالی از تقویم رایج استفاده نمی‌کند. آن‌ها تقویم خود را به نام «داچه» دارند. این کشور از سال ۱۹۹۷ میلادی شروع به استفاده از آن کرد. این تقویم بر اساس روز تولد کیم ایل سونگ است و سال ۲۰۱۷ طبق تقویم آن‌ها سال ۱۰۶ است.

۹. غذا

در کره شمالی قحطی وجود ندارد، اما کمبود میوه و سبزیجات مشهود است، به همین دلیل سیب و کلم به شدت در این کشور محبوب هستند. کمبود غذاهای غنی از پروتئین موجب شده است که مردم کره شمالی در مقایسه با همسایگان جنوبی خود قد کوتاه‌تری داشته باشند. برای جبران کمبود پروتئین، مردم کره شمالی قورباغه و لاک‌پشت شکار می‌کنند.

غذای اصلی کره شمالی به اصطلاح برنج ذرت است. فروشنده‌های مواد غذایی خیابانی، سوسیس، بستنی، پاپ کورن و گوشت بخارپز می‌فروشند. در حالی که در سئول نه تنها غذاهای سنتی و ملی مختلف بلکه غذاهای اروپایی هم سرو می‌شوند.

۱۰. حمل و نقل عمومی

شایعات غلط رایج بیان می‌کنند که در پیونگ‌یانگ تنها ۳ ایستگاه مترو وجود دارد که تنها توسط خارجی‌ها استفاده می‌شوند. اما این قضیه درست نیست و سیستم متروی کره شمالی چند سال پیش از متروی سئول ساخته شده است و تمام افراد می‌توانند از آن استفاده کنند. البته عموم نمی‌توانند در کره شمالی ماشین شخصی داشته باشند و فقط مقامات نظامی و دولتی هستند که ماشین به آن‌ها اعطا می‌شود. به همین دلیل مردم معمولاً از وسایل نقلیه عمومی یا دوچرخه استفاده می‌کنند.

۱۱. تکنولوژی

تصور نکنید که مردم کره شمالی هیچ دستگاه هوشمندی ندارند. کره شمالی کارخانه‌ها و تولیدی‌های خود را دارد که تلویزیون، لپ‌تاپ و تلفن‌های هوشمند تولید می‌کنند. البته تلفن‌های هوشمند آن‌ها در چین تولیدشده و در کره شمالی عرضه می‌شوند. گرچه افراد کمی هستند که پول کافی برای خرید این دستگاه‌ها را دارند و آن‌ها هم مجبورند مجوز دولتی را برای مالکیت چنین دستگاهی را بگیرند. همچنین شایعات زیادی درباره دسترسی به اینترنت در کره شمالی وجود دارد. آخرین آمارها نشان می‌دهند که ۸۱.۵درصد مردم در کره جنوبی کاربر اینترنت هستند، در حالیکه این عدد در کره شمالی تنها ۰.۱درصد است.

۱۲. اوقات فراغت 

اشتباه نمی‌کنید، کره شمالی هم زمین‌های گلف دارد. البته شهروندان عادی قادر به انجام این بازی نیستند.  البته پارک آبی «مون سو» برای همه در کره شمالی شناخته شده است. این پارک در سال ۲۰۱۳ افتتاح شد و مساحت آن بیش از ۳۷ هکتار است و همه مردم می‌توانند از آن استفاده کنند. به طوری که واشنگتن پست این پارک را یکی از جالب‌ترین پارک‌های آبی دنیا معرفی کرده است.

نتیجه‌گیری

کشور کره شمالی ممکن است که یکی از بسته‌ترین و سری‌ترین کشورهای دنیا باشد، اما شما نباید تمام شایعات را درباره این کشور باور کنید. همه ما تصویر کره شمالی از فضا را دیده‌ایم که به‌عنوان یک نقطه تاریک نشان داده می‌شود. اما اگر دقت کنید می‌بینید بسیاری از شهرهای کشورهای دیگر هم پاک شده و این‌چنین تاریک است.